Sporo jest osób, które nie lubią przebywać na dużych wysokościach. Cierpią z powodu akrofobii, czyli właśnie lęku wysokości i obawiając się, że spadną, unikają na przykład chodzenia po górach czy przebywania na tarasach na wysokich piętrach (wszystko uzależnione jest zresztą od siły lęku). Niektórzy mylą chorobę wysokościową z lękiem wysokości, jednak są to zupełnie inne zjawiska. Choroba wysokościowa dopada czasem tych osób, które zdecydowały się wejść na pewną wysokość, jednak ich organizm nie może sobie poradzić z dostosowaniem się do zastanych tam warunków. Czym dokładnie objawia się choroba wysokościowa? Czy jest to groźna przypadłość?
Choroba wysokościowa – przyczyny
Choroba wysokościowa pojawia się wówczas, gdy nastąpiła nagła zmiana wysokości i organizm nie jest w stanie szybko przystosować się do nowej sytuacji. Zwykle choroba ta rozwija się na wysokościach powyżej 2000 metrów nad poziomem morza i ma związek z mniejszą ilością tlenu w powietrzu. Skutkiem tego jest niedotlenienie i złe samopoczucie. Właśnie dlatego ważne jest wcześniejsze aklimatyzowanie się do zmiany wysokości – nie można szybko pokonywać dużych odległości w górę, gdyż wówczas ciało nie będzie miało czasu się przystosować do większego ciśnienia i mniejszej ilości tlenu. Od 20 do 90% ludzi niezaaklimatyzowanych odczuwa objawy choroby wysokościowej. Niedotlenienie sprawia, że zwiększa się dopływ krwi do mózgu. Wszystko po to, by utrzymać poziom tlenu na odpowiednio dużym poziomie. Skutki są jednak takie, że może dojść do wysokościowego obrzęku mózgu (HACE) czy wysokościowego obrzęku płuc (HAPE). W skład choroby wysokościowej wchodzi również AMS, czyli ostra choroba wysokościowa. Nie trzeba chyba dodawać, że są to wszystko przypadłości, mogące stanowić zagrożenie życia! Choroba wysokościowa jest więc bardzo niebezpieczna i nie należy ignorować pojawiających się objawów. Czynniki zwiększające ryzyko jej wystąpienia to także:
– młody wiek
– otyłość
– hipotermia
– spożywanie alkoholu
– niedostateczna ilość płynów (odwodnienie)
– przemęczenie (długa wspinaczka i jej szybkie tempo).
Choroba wysokościowa – objawy
Objawem choroby wysokościowej jest przede wszystkim pogorszenie samopoczucia. Wiele osób w momencie jej pojawienia się sądzi raczej, że są przemęczeni wspinaczką czy długim marszem. Starają się zatem odpocząć, albo szybko dotrzeć na szczyt, by móc z niego równie szybko zejść. Najczęściej występujący objawy to rzeczywiście zmęczenie i szybkie męczenie się każdą czynnością. Pojawiają się jednak także bóle głowy, zawroty głowy, nudności i wymioty, bezsenność, obrzęki kończyn, a także spadek łaknienia. Jeśli u kogoś wystąpią podobne objawy, powinien to być dla tej osoby sygnał do przerwania wyprawy i powrotu na niższą wysokość. Jeśli się na niej jednak pozostanie, wymienione objawy powinny ustąpić po około dobie lub 2 dniach. Z kolei pojawiają się po około 12-24 godzinach od przybycia na wysokość przekraczającą 2000 metrów nad poziomem morza. U niektórych osób jednak nie ustąpią, lecz będą rozwijały się dalej, prowadząc do duszności, gorączki, osłabienia, a nawet pojawienia się kaszlu z pienistą, krwistą plwociną. Są to już objawy HAPE, czyli wysokościowego obrzęku płuc. Jeśli ból głowy będzie zaś dalej narastał, pojawi się splątanie, halucynacje, a w dalszej kolejności śpiączka. To objawy HACE, czyli wysokościowego obrzęku mózgu. Choroba wysokościowa może być leczona, ale należy działać szybko. Może być konieczne zejście na niższą wysokość, ograniczenie ruchu, podawanie płynów, a także specjalistycznych leków.
Comment here